Γράφει ο Κώστας Γαλάνης*
Πέρασαν κάτι παραπάνω από δύο χρόνια από τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019, με Δήμους και Περιφέρειες να πορεύονται στα χνάρια του «Κλεισθένη», με μεταρρυθμίσεις που αφορούσαν κυρίως την αλλαγή του εκλογικού συστήματος και όχι αλλαγές που θα θωράκιζαν την τοπική δημοκρατία.
Η πιο σημαντική από αυτές είναι η εφαρμογή σε Δήμους και Περιφέρειες της απλής αναλογικής. Ένα καινούργιο εκλογικό σύστημα για το οποίο γράφτηκαν πάρα πολλά.
Πολλοί υποστήριξαν ότι πρόκειται για το εκλογικό σύστημα που εμβαθύνει την δημοκρατία και δίνει την δυνατότητα στον δημότη να εκπροσωπείται σωστά στο δημοτικό συμβούλιο.
Άλλοι δε, μίλησαν για «ακυβερνησία», πράγμα που λίγο αργότερα ο νομοθέτης φρόντισε να «διορθώσει»… δίνοντας στην παράταξη του δημάρχου την πλειοψηφία στις επιτροπές οικονομικών και ποιότητας ζωής, καθιστώντας τον ρολό των δημοτικών συμβουλίων σχεδόν διακοσμητικό, μιας και οι πιο σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται από αυτές.
Δύο χρόνια μετά μπορεί κανείς να εξάγει τα πρώτα συμπεράσματα σε αυτή την νέα αυτοδιοικητική πρόκληση.
Πόσο έτοιμα και ώριμα ήταν όμως τα δημοτικά μας συμβούλια, σε συλλογικό αλλά και ατομικό επίπεδο, για να ανταποκριθούν σε μια τέτοια αλλαγή;
Είναι σαφές ότι όπου δεν στηριχτήκαν πάνω σε προγραμματικές συμφωνίες για ένα κοινό πρόγραμμα σύγκλησης πριν τις εκλογές, πράγμα που δεν έγινε σχεδόν πουθενά, έφερε στους δήμους μια νέα εποχή συμφωνιών, μεταπηδήσεων και «μεταγραφών».
Η αντιμισθία βρίσκεται στο μεγαλείο της, οι «δυνατοί» σύμβουλοι δεν αγγίζονται ποτέ, ενώ με τους υπόλοιπους οι δήμαρχοι «κτίζουν» προεκλογικές θέσεις και σιγά σιγά μπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο. Σε κάποιους δήμους όλα αυτά εκφράζονται και με ποδοσφαιρική ορολογία. Έτσι και στον δικό μας, διευρυμένο δήμο Αμφιλοχίας, όπου σε δημοτικά συμβούλια έχουν ακουστεί φράσεις όπως, «ψάχναμε τον αριθμό 14». Και όποιος καταλαβαίνει… καταλαβαίνει.
Είναι ξεκάθαρο ότι όλοι αυτοί που εκλέχτηκαν μέσα από μικρότερους συνδυασμούς, απέκτησαν πλεονέκτημα. Εκμεταλλευόμενοι μάλιστα το εκλογικό σύστημα, διεκδίκησαν θέσεις ευθύνης, με ότι αυτό συνεπάγεται απέναντι σε άλλους.
Αυτό που πρέπει όμως να κατανοήσουμε επιτέλους, είναι ότι η αυτοδιοίκηση και ιδιαίτερα ο πρώτος βαθμός, δηλαδή οι δήμοι που βρίσκονται κοντά στον δημότη μετά από δέκα χρόνια οικονομικής και δυο χρόνια υγειονομικής κρίσης, χρειάζονται ανθρώπους με γνώσεις, εμπειρία και επιχειρηματικότητα, για να βοηθήσουν σε αυτή την δύσκολη συγκυρία τον τόπο τους. Η ευθύνη των θεσμικών, τεράστια, ενώ είναι χρέος τους να προσεγγίσουν όλους αυτούς που μπορούν να βοηθήσουν, σε αυτή την προσπάθεια ανάκαμψης.
Ανθρώπους με δεξιότητες και όραμα που θα ζουν και θα παράγουν πολιτική και όχι να ζουν από την πολιτική!
*Εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος, επιχειρηματίας
