Η Αγρινιώτισσα Μεγάλη Κυρία του Πολιτισμού πέταξε για την αγκαλιά των Αγγέλων. Η Μαίρη Χρυσικοπούλου με την χρυσή καρδιά δεν είναι πια μαζί μας. Έζησε 96 ολόκληρα χρόνια αφιερώνοντας τη ζωή της στην ανάδειξη του λαικού πολιτισμού του Αγρινίου και της ευρύτερης περιοχής.
Μια γυναίκα που έζησε και κατέγραψε όλα τα ιστορικά γεγονότα που αφορούν τον τόπο μας. Έναν τόπο που αγάπησε πολύ και που πρόσφερε τα μέγιστα.
Ακόμη θυμάμαι την πρώτη συνέντευξη που μου παραχώρησε, ούσα νεούδι στη δημοσιογραφία. Με υποδέχτηκε τότε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 στο κτήριο όπου στεγάζονταν το Λαογραφικό Μουσείο Αγρινίου, ένα χώρο που σε γύριζε σε άλλες εποχές. Αφού με ξενάγησε καθίσαμε να μιλήσουμε. Είπε πολλά τότε η Μαίρη. Μίλησε για το όραμα της, που δεν ήταν άλλο από την δημιουργία Λαογραφικού Μουσείου. Κάτι που πάλεψε με νύχια και με δόντια.
Τα χρόνια πέρναγαν και όποτε μιλούσαμε είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε στο ραδιόφωνο μιλούσε για αυτό.
Κάποτε μου είπε με έναν αναστεναγμό ότι κάποιοι την γέλασαν και δεν προχώρησαν στην δημιουργία του Μουσείου. Μιλούσε για κάποιους άρχοντες της πόλης.
Η Μαίρη με το σπινθηροβόλο βλέμμα, το πλατύ χαμόγελο και το κόκκινο κραγιόν, την περιποιημένη κόμη, κυκλοφορούσε στους δρόμους της πόλης αγέρωχη…
Όποτε συναντιόμασταν είχε πάντα να μου πει μια καλή κουβέντα για τη δουλειά μου. Με επαινούσε κι έπαιρνα δύναμη.
Μακάρι να υπάρξουν κι άλλες γυναίκες σαν τη Μαίρη.
Στο βιβλίο της Κ. Μπάδα που εκδόθηκε από την τότε Σχολή Διαχείρισης του Φυσικών Πόρων και επιχειρήσεων Αγρινίου, του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων υπάρχουν μαρτυρίες της Μαίρης Χρυσικοπούλου για την ζωή της ίδιας και της οικογένειας της στο Αγρίνιο .Μεταξύ αυτών των αναμνήσεων επέλεξα να σας μεταφέρω μια τραγική ανάμνηση που όπως μου είχε πει σε μια συνέντευξη της την στοίχειωνε. Αφορούσε τον απαγχονισμό των τριών Αγρινιωτών την Πλατεία από τους Γερμανούς και τους Ταγματασφαλίτες τον Απρίλιο του 1944.
«Η Εθνική Αντίσταση με την συμπαράσταση όλου του λαού έκανε το χρέος της σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής. Κι αλίμονο! Οι εκτελέσεις και οι απαγχονισμοί του 1944. Έχω την εμπειρία των κρεμασμένων την Πλατεία. Ήμουν μικρό κοριτσάκι κι έκανα θελήματα. Μ’ ένα καλάθι στο χέρι είχα πάει στο μαγαζί μας να πάρω κάτι ψώνια. Πήγα από την οδό Τσαλδάρη, όπως συνήθως. Καθώς όμως είχα ακούσει το τραγικό γεγονός και ίσως από μια διάθεση από μικρή να ψηλαφώ και το πιο τραγικό πράγμα, σκέπτομαι τώρα, επέστρεψα από τον άλλο δρόμο. Ιω. Σταίκου, Πλατεία, Ηλία Ηλιού. Μόλις που κοίταξα, όπως κοιτάζει κανείς τους επισήμους σε μια παρέλαση, και γύρισα αμέσως το πρόσωπο μου και έφυγα βιαστικά. Μου έχει μείνει η τραγική ανάμνηση της άσπρης σακούλας στο πρόσωπο τους, τόσο που όταν βλέπω κούκλες σε βιτρίνες ή σε μουσεία, χωρίς χαρακτηριστικά αλλά με ένα άσπρο πρόσωπο, στο νου μου έρχεται αμέσως αυτή η εικόνα».
Αγαπημένη μου Μαίρη Χρυσικοπούλου σε όλους μας λείπεις.
Σου οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα έδωσες σε αυτή την πόλη.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και την υποστήριξη σου όταν έμαθες ότι έλαβα βραβείο για τον θεατρικό μονόλογο που έγραψα.
Μα πάνω από όλα σε ευχαριστώ γιατί και για μένα ήσουν ένας φάρος πολιτισμού…
Δήμητρα Λαοπόδη
Δημοσιογράφος.
