Ο Δήμαρχος Αγρινίου Γιώργος Παπαναστασίου επέδωσε στην κ. Σακελλαροπούλου το κλειδί της πόλης αναφέροντας μεταξύ άλλων : «Εξοχότατη κυρία Πρόεδρε της Δημοκρατίας, σας καλωσορίζω στο Αγρίνιο, πατρίδα ηρώων, γενέτειρα εθνικών ευεργετών, πόλη που ανάθρεψε κορυφαίους λογοτέχνες και έγινε έμπνευση για σπουδαίους γλύπτες και ζωγράφους. Σήμερα γίνεστε, επί τιμή, δημότης Αγρινίου. Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι, με το κλειδί που θα σας επιδώσουμε, ανοίγετε την πόρτα στην ιστορία ενός υπερήφανου Τόπου. Η γη που σήμερα σας υποδέχεται είναι ένας όμορφος τόπος. Ο Δήμος Αγρινίου βρίσκεται στην αγκαλιά ενός φυσικού κύκλου που σχηματίζεται από την εναλλαγή λιμνών και βουνών. Η θέση της πόλης ορίζεται από τον υδάτινο αρχαίο θεό Αχελώο και τη μεγαλύτερη φυσική λίμνη της χώρας, την Τριχωνίδα. Η ιστορία απέδειξε ότι η ομορφιά του Τόπου συναγωνίζεται το φως των ανθρώπων της.
Από τα αρχαία χρόνια μέχρι τη σύγχρονη εποχή η περιοχή μας γέννησε άξιους Έλληνες,
αθόρυβους ήρωες, αληθινούς ανθρώπους. Σήμερα, τιμούμε τους πατριώτες
που μετάλαβαν από το δισκοπότηρο της θυσίας. Η εποποιία της Επανάστασης στη Δυτική Ρούμελη ξεκίνησε από το Βραχώρι, όπως ήταν η ονομασία της πόλης.
Η απελευθέρωση του καταξίωσε τους γενναίους πολιορκητές και δημιούργησε προϋποθέσεις για να καταστεί το Βραχώρι ο πρώτος πυρήνας του Επαναστατημένου Έθνους στη Δυτική Ρούμελη. Με την πολιορκία και τη νίκη η υπόθεση της Επανάστασης στη Αιτωλοακαρνανία κέρδισε το πρώτο πολεμικό έπαθλο ανδρείας και αρετής.
Μια κληρονομιά βαριά, σαν αυστηρή εντολή για τη μνήμη. Το Αγρίνιο, στο πέρασμα των χρόνων, άρχισε να αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς, ειδικά μετά τα τέλη του 19ου αιώνα όταν στράφηκε μαζικά στην καλλιέργεια του καπνού. Χτίστηκαν τεράστιες αποθήκες και εργοστάσια επεξεργασίας του καπνού, με κυριότερες αυτές των οικογενειών Παπαστράτου, Παπαπέτρου και Παναγόπουλου. Η εποχή κατέγραψε ακόμη αγώνες των καπνεργατών για τα εργατικά τους δικαιώματα. Αργότερα, οι Αγρινιώτες πρωταγωνίστησαν στον αγώνα κατά του ναζισμού. Οι 120 πατριώτες που εκτελέστηκαν τη Μ. Παρασκευή του 1944 έδωσαν το στίγμα της ελληνικής λεβεντιάς. Πιστεύω ότι η συγκυρία επιβάλλει να εμβαθύνουμε στην καταγωγή μας. Ν’ αποθεώσουμε την Ελληνικότητα και ότι βρίσκεται στον πυρήνα της ταυτότητας μας. Να περιχαρακώσουμε τη γλώσσα μας, να προστατεύσουμε την Παιδεία, ν’ αναδείξουμε τον πολιτισμό μας. Να δηλώσουμε Έλληνες «….οργανικά, ολοκληρωτικά, ακατανίκητα».
Το παρελθόν μιλά όπως ένα μαντείο, όπως έχει εύστοχα ειπωθεί.
Μόνο ως αρχιτέκτονες του μέλλοντος, και ως γνώστες του παρόντος, θα κατανοήσουμε το χρησμό του. Στο σύγχρονο Αγρίνιο οικοδομούμε το αύριο θέτοντας στέρεες βάσεις για μια πόλη που υπηρετεί τον Άνθρωπο, σέβεται την αξιοπρέπεια του Πολίτη, προστατεύει το Περιβάλλον. Προσωπικά, υποκλίνομαι σε μια φράση του κορυφαίου Αγρινιώτη ποιητή Κωσταντίνου Χατζόπουλου: «….καθετί που βοηθάει την πρόοδο το χειροκροτεί το αίσθημά μου, Καθετί που της μπαίνει εμπόδιο, φραγμός στο δρόμο της, το μάχομαι όσο μπορώ …Εκείνος που αγαπάη την πρόοδο οφείλει να τη πρoστατεύση, να την αγκαλιάσει…».
Εξοχότατη Πρόεδρε της Δημοκρατίας, η παρουσία σας στον εορτασμό της επετείου της απελευθέρωσης του Αγρινίου αποτελεί ξεχωριστή τιμή για την πόλη.
Mε αίσθημα σεβασμού, παρακαλούμε να δεχθείτε τη διαβεβαίωση της υψηλής εκτίμησης των μελών του Δημοτικού Συμβουλίου και όλων των πολιτών. Στο πρόσωπο σας καταθέτουμε τον απόλυτο σεβασμό μας στο θεσμό της Δημοκρατίας».
Ο Δήμαρχος Αγρινίου προσέφερε στη Πρόεδρο της Δημοκρατίας πίνακα του ζωγράφου Χρήστου Γαρουφαλή με τίτλο ¨Βραχωρίτικη μνήμη’».
Στην αντιφώνηση της η κ. Σακελλαροπούλου ανέφερε : “ Είμαι χαρούμενη και συγκινημένη που βρίσκομαι σήμερα εδώ, στην επέτειο της απελευθέρωσης του Αγρινίου από τον τουρκικό ζυγό. Την ίδια μέρα που το Βραχώρι, όπως λεγόταν τότε το Αγρίνιο, πανίσχυρο στρατιωτικό κέντρο της Δυτικής Ελλάδας, έπεσε στα χέρια των Ελλήνων, μετά από αιώνες σκλαβιάς. Τιμάμε τη μνήμη των παράτολμων επαναστατών που δεν δείλιασαν μπροστά στην υπεροπλία του δυνάστη, ούτε πτοήθηκαν από τη φρουριακή μορφή της πόλης, αλλά συνδυάζοντας πανουργία και γενναιότητα, τύχη και πολεμική ευφυΐα, κατάφεραν να μπουν στο Βραχώρι και να το κυριεύσουν. Ο πόθος για την ελευθερία ήταν αυτός που φλόγιζε τις καρδιές τους και όπλιζε το χέρι τους. Κι ας ήταν προσωρινή αυτή η ελευθερία. Η ανακατάληψη όμως της Ρούμελης από τον Κιουταχή δεν θα διαρκέσει, η πόλη θα προσυπογραφεί οριστικά στα σύνορα του ελεύθερου ελληνικού κράτους το 1832 και το Βραχώρι θα ξαναπάρει την αρχαία του ονομασία, Αγρίνιο.
Από τότε, σταδιακά, το Αγρίνιο αναπτύχθηκε κι έφτασε να γίνει, στις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα, μια πόλη ζωντανή, δημιουργική, πλούσια. Το μέσον ήταν ο καπνός, το πικρό και χρυσοφόρο βοτάνι, όπως το ονόμασε ένας ντόπιος ποιητής, το προϊόν που απαιτεί πολλά χέρια και σκληρή δουλειά, αλλά ανταποδίδει τον μόχθο. Σκέφτομαι εκείνα τα χρόνια, όταν ολόκληρες οικογένειες δούλευαν στα καπνά, στο φύτεμα, στο αρμάθιασμα, στη διαλογή. Σκέφτομαι τις γυναίκες, καπνοφύτισσες και καπνεργάτριες. Άοκνες συμμέτοχοι σε όλα τα στάδια της καπνοπαραγωγής, δημιούργησαν έναν πολιτισμό εργασίας που σφράγισε με τον απόηχό του τα τραγούδια και τα παραμύθια με τα οποία γαλουχήθηκε η παλιότερη γενιά. Σκέφτομαι τους πρόσφυγες που μετά τη μικρασιατική συμφορά βρήκαν εδώ μια φιλόξενη πατρίδα και με την εργασία, την καλαισθησία, την πλούσια παράδοσή τους συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανάπτυξή της. Φέρνω στον νου μου τον οικοδομικό οργασμό του Μεσοπολέμου, τα καπνομάγαζα και τις καπναποθήκες που ξεφύτρωναν σε κάθε γωνιά, τα υποκαταστήματα των τραπεζών που άνοιγαν το ένα μετά το άλλο, την Δημοτική Αγορά, τα σχολεία, όπως τα Παπαστράτεια Εκπαιδευτήρια, την άνθιση του Τύπου με τις δεκάδες τοπικές εφημερίδες. Τα ίχνη αυτού του δημιουργικού και οικονομικά εύρωστου παρελθόντος είναι ακόμη εμφανή στο Αγρίνιο, στα λίγα αλλά πανέμορφα νεοκλασικά του κέντρου και στα μεσοπολεμικά κτήρια των Καπναποθηκών Παπαστράτου και Παπαπέτρου, που με την αξιοποίησή τους θα μπορούσαν να αποτελέσουν πολιτισμικό κεφάλαιο για την πόλη.
Το Αγρίνιο, τόπος μόχθου και πνευματικής δημιουργίας, πατρίδα του εισηγητή του συμβολισμού στην Ελλάδα, του κοσμοπολίτη ποιητή και πεζογράφου Κωνσταντίνου Χατζόπουλου, γενέτειρα σημαντικών σύγχρονων καλλιτεχνών όπως ο Χρήστος Καπράλος, ο Χρήστος Μποκόρος, ο Πάνος Χαραλάμπους, ο Χρήστος Γαρουφαλής, μουσικών, όπως ο δεξιοτέχνης και δάσκαλος του σαντουριού Αριστείδης Μόσχος, αλλά και πολλών ακόμη ηθοποιών, συνθετών, συγγραφέων, διεκδικεί σημαντικό ρόλο στη Δυτική Ελλάδα. Συντηρεί ακόμη το πολιτιστικό αποτύπωμα της εποχής της μεγάλης του άνθισης, αλλά οδεύει προς το μέλλον με όχημα το όραμα της βιώσιμης αστικής ανάπτυξης. Χαίρομαι βλέποντας ότι επεξεργάζεστε, κύριε Δήμαρχε, ένα σχέδιο που αποβλέπει σε μια πόλη φιλική προς το περιβάλλον, πράσινη, ενεργειακά αποδοτική, υιοθετώντας εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης μέσω της ηλεκτροκίνησης, δημιουργώντας έναν δακτύλιο εκτεταμένων πεζοδρομήσεων και φυτεύσεων στο κέντρο της πόλης, φροντίζοντας για τις διευθετήσεις και τις αναπλάσεις των ρεμάτων, και εγκαθιστώντας Περιβαλλοντικό Παρατηρητήριο που παρακολουθεί τις τιμές της ατμοσφαιρικής ρύπανσης και την στάθμη των υδάτινων πόρων. Θεωρώ πολύ σημαντική την περιβαλλοντική ευαισθησία την οποία επιδεικνύετε και περιμένω με ενδιαφέρον να δω την στρατηγική που θα υιοθετήσει ο Δήμος για την ανάπτυξη της παραλίμνιας περιοχής της Τριχωνίδας. Είμαι βέβαιη ότι η προσέγγισή σας θα έχει ήπιο χαρακτήρα και θα διαπνέεται από σεβασμό στο ιδιαίτερο φυσικό κάλλος της λίμνης.
Αγαπητοί μου συμπολίτες,
Από σήμερα, είμαι κι εγώ δημότης Αγρινίου, μια από σας. Η τιμή που μου κάνετε σήμερα, μια τέτοια ιστορική ημέρα, είναι μεγάλη και η σκέψη πως συγκαταλέγομαι πλέον και εγώ ανάμεσα στους Αγρινιώτες με γεμίζει χαρά. Σας ευχαριστώ”.
