Σαν σήμερα πριν από μισό αιώνα, ακριβώς 50 χρόνια, στις 24 Δεκεμβρίου 1968, αντικρίσαμε, για πρώτη φορά στην ιστορία, τη γη απ’ τη σελήνη χάρη σε μια φωτογραφία της Nasa που στάλθηκε από το διαστημόπλοιο Apollo 8 και από τότε έγινε η πιο διάσημη ίσως φωτογραφία.
Μια εικόνα, η οποία αποτελεί αφορμή για στοχασμό ακόμη και σήμερα, μετά από την τόσο μεγάλη πρόοδο που έχει συντελεστεί στη διαστημική τεχνολογία!
Για το πόσο όμορφη είναι η γη, το σπίτι μας, αυτή η μοναδικά προνομιακή γωνιά στο ηλιακό μας σύστημα και στο αχανές σύμπαν, (κρίνοντας απ’ αυτά που ξέρουμε ως τώρα τουλάχιστο), πόση μοναδικότητα της προσδίδει το γαλάζιο που την περιβάλλει σε σχέση με το μαύρο που κυριαρχεί παντού τριγύρω της, έτσι που να είναι κρίμα να μην απολαμβάνουμε με όλες μας τις αισθήσεις κάθε στιγμή και ώρα το θεϊκό της κάλλος και να μην το προστατεύουμε αρκούντως φερόμενοι απερίσκεπτα……
Για το πόσο μικρή είναι η γη μας, ο δικός μας κόσμος, ο χώρος όπου διαβιεί ολόκληρη η ανθρωποκοινωνία, ένας μικροσκοπικός κόκκος άμμου στο απέραντο σύμπαν, μια γειτονιά όλος κι όλος στο ηλιακό μας σύστημα, έτσι που να μη μας μένει χώρος για να χωρέσει μικρότητες, τσακωμούς, πολέμους και κάθε είδους διενέξεις τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο……
Για το πόσο μικρή είναι η γη σε σχέση με το σύμπαν αλλά και πόσο μεγάλη για να χωράει όλα τα ζωντανά πλάσματά της, κάθε είδους ζώο και φυτό καθώς και ολόκληρη την ανθρωπότητα και να μπορεί να καλύψει τις ανάγκες όλων των πλασμάτων της και όλων των ανθρώπων και το μόνο που δεν μπορεί να χορτάσει είναι η ακόρεστη πλεονεξία των ανθρώπων……
Για το πόσο μικρός είναι ο καθένας από εμάς, ένα απειροελάχιστο μόριο ύλης, τόσο μικρό που δεν μπορεί καν να ανιχνευθεί μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, έτσι που να μη μας μένει χώρος για εγωκεντρισμούς και κάθε είδους ιδιοτέλεια…..
Για το πόσο μεγάλες είναι οι δυνατότητες που μας παρέχει η επιστήμη, ώστε να μπορούμε να ονειρευόμαστε πως ενδέχεται ν’ ανακαλύψουμε νέους κόσμους κατάλληλους για ζωή, αλλά και το πόσο αμφίβολο είναι αν θα βρεθεί αλλού χώρος με τα χαρακτηριστικά του δικού μας πλανήτη για να πάμε εκεί να κατοικήσουμε, αλλά ακόμη κι αν υπάρξει τέτοιος χώρος να μην είναι σίγουρο αν θα μπορέσουμε κάποτε να φτάσουμε ως εκεί λόγω του πεπερασμένου της ύπαρξής μας……
Για το πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη καθενός από εμάς και όλων μας από κοινού απέναντι στον εαυτό μας, στους πλησίον μας, στην ανθρωποκοινωνία ολόκληρη, αλλά και σε κάθε είδους ζωή σ’ αυτόν τον πλανήτη, αναφορικά με την προστασία του φυσικού περιβάλλοντός μας, με στόχο τη διασφάλιση κατάλληλων συνθηκών για τη συνέχιση της ζωής σ’ αυτόν τον πλανήτη……
Μια εικόνα – αφορμή για στοχασμό!
Για όλα τα παραπάνω και για άλλα πολλά ακόμη!!
Γιατί “μια εικόνα, χίλιες λέξεις”!!!
Νίκος Κωστακόπουλος
(Εκπαιδευτικός – Δημοτικός Σύμβουλος Θέρμου)
