14 Απρίλη του 1944, Μεγάλη Παρασκευή τότε, η εντολή της Γερμανικής κατοχικής διοίκησης του Αγρινίου να εκτελεστούν 120 κομμουνιστές από τους φυλακισμένους στην Αγία Τριάδα γιατί στην περιοχή είχε αναπτυχθεί αντιστασιακή δράση, υλοποιείται με την εκτέλεση 117 στην Αγία Τριάδα και το κρέμασμα 3 πατριωτών στην κεντρική πλατεία Αγρινίου.
Πέρασαν 76 χρόνια από τότε και όσο και όσοι αν προσπάθησαν να αποσιωπήσουν, να διαστρεβλώσουν, να εντάξουν στα καλούπια των δικών τους στοχεύσεων και επιδιώξεων δεν κατάφεραν να αλλοιώσουν το μήνυμα της θυσίας τους, να ξεράνουν ή να ξεριζώσουν το δέντρο που με το αίμα τους ρίζωσαν. Ο αγώνας κατά του φασισμού, κατά του ιμπεριαλισμού, κατά των πολέμων του , της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία, για κοινωνία όπου ο λαός θα κάνει κουμάντο στην εξουσία, όπου θα σχεδιάζει, θα υλοποιεί και θα ελέγχει πολιτικές που θα ικανοποιούν τις δικές του ανάγκες και όχι τα συμφέροντα των λίγων παραμένει επίκαιρος και αναγκαίος ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που υπάρχουν.
Φέτος η επέτειος της θυσίας των αγωνιστών βρίσκει το λαό μας να δοκιμάζεται από την πανδημία του κορονοϊού.
Οι μάσκες προστασίας που αναγκαζόμαστε να φοράμε, δεν πρέπει να γίνουν μάσκες φίμωσης. Να καταδικάσουμε τις τεράστιες ελλείψεις στο δημόσιο σύστημα υγείας σε υποδομές, προσωπικό, υλικά και μέσα, που είναι αποτέλεσμα ταξικών πολιτικών που ακολουθήθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια και φέρουν με κεφαλαία γράμματα το όνομα των υπευθύνων. Να βγάλουμε φωναχτά συμπεράσματα αφού και τούτη την κρίσιμη ώρα η αισχροκέρδεια, ο μαυραγοριτισμός, η σύγκρουση μεταξύ συμφερόντων για εμβόλια, φάρμακα, υγειονομικά υλικά φουντώνει, κοινωνικά δικαιώματα και ανάγκες τίθενται σε αναστολή με αμφίβολη την επαναφορά τους, την ώρα που στρώνεται το έδαφος και μέσα στη δοκιμασία αλλά και για την επόμενη μέρα κάποιοι να διευρύνουν απρόσκοπτα τα κέρδη τους. Και το συμπέρασμα είναι ότι αυτός είναι ο καπιταλισμός.
Μένουμε σπίτι χωρίς να εγκαταλείπουμε κανένα μετερίζι του αγώνα για όλα αυτά που δικαιούμαστε, για να γίνουμε αφεντάδες του πλούτου που παράγουμε.
Υπάρχει ατομική ευθύνη για την αντιμετώπιση της επιδημίας η οποία όμως σε καμιά περίπτωση δεν απαλλοτριώνει τις τεράστιες ευθύνες του κράτους. Ταυτόχρονα υπάρχει και ατομική ευθύνη για τη συνδρομή στη συλλογική μαζική, οργανωμένη δράση για να μπορέσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα χέρια να σφίξουμε το σχοινί της καμπάνας και θα σημάνει το αναστάσιμο μήνυμα για τα λαϊκά στρώματα.
Την ίδια στάση θα κρατούσαν σήμερα αυτοί που δώσαν τη ζωή τους πριν από 76 χρόνια για λευτεριά και μια κοινωνία ανθρώπινη, αυτή τη στάση υποδεικνύει και σε μας η θυσία τους.
Τιμή και δόξα στους νεκρούς μας, συνεχίζοντας το δρόμο του αγώνα τους.
