Λίνος Κόκοτος: Γεννήθηκα στο Αγρίνιο

«Γεννήθηκα στο Αγρίνιο. Το πατρικό σπίτι
ήταν δίπλα στο πάρκο Παπαστράτου
Όλη η γειτονιά ήταν το μεγάλο μου σπίτι
Οι μνήμες αυτές δεν έφυγαν ούτε θα φύγουν από το μυαλό μου»

Στις 8 Φεβρουαρίου του 2025 ο Αγρινιώτης συνθέτης Λίνος Κόκοτος συμπληρώνει 80 χρόνια ζωής. Μιας πλούσιας και δημιουργικής ζωής, η οποία πλημυρίζει με τα αρώματα της περιόδου της ελληνικής αναγέννησης της μουσικής στις δεκαετίες του 50΄, του 60′ και του 70 και των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης.

«Γεννήθηκα στο Αγρίνιο. Το πατρικό σπίτι ήταν δίπλα στο πάρκο Παπαστράτου. Όλη η γειτονιά ήταν το μεγάλο μου σπίτι. Οι μνήμες αυτές δεν έφυγαν ούτε θα φύγουν από το μυαλό μου. Με την πάροδο του χρόνου βρισκόμαστε Αθήνα (Άγιοι Ανάργυροι) και σε λίγα χρόνια στεργιώνουμε στο Αιγάλεω. Εκεί έζησα όλη την εφηβεία μου… Το Αιγάλεω το αγαπώ! Γυμνασιακά χρόνια αξέχαστα, χρόνια σε γενικές γραμμές φτωχικά αλλά όλη η γειτονιά ήταν μια οικογένεια: αλάνες για παιχνίδια άλλης εποχής και οι πόρτες όλες ανοιχτές μέρα – νύχτα.»

Σχετικά Άρθρα.

Κέντρο Υγείας Χαλκιόπουλου: κλειστό για τρεις μέρες και βλέπουμε…

Ο Αγρινιώτης «τελάλης» Τάσος Κορόζης θυμάται και συγκινεί – Η αγάπη για την ηθοποιία και οι δυσκολίες

Πλήρη συμμόρφωση ζητά η Κομισιόν αναφορικά με το έργο της αντλησιοταμίευσης στην Τριχωνίδα

Στην Εισαγγελία ο Περιφερειάρχης, Ν. Φαρμάκης και ο Αντιπεριφερειάρχης Π.Ε. Ηλείας, Ν. Κοροβέσης, μετά από τον εντοπισμό ευρημάτων στον εσωτερικό έλεγχο του Τμήματος Μεταφορών Αμαλιάδας

«Ο πατέρας μου, ένας χαρισματικός πλανόδιος μικροπωλητής, είδε την κλίση μου στις τέχνες και συχνά με πήγαινε σε μουσικές παραστάσεις, εκθέσεις ζωγραφικής και θέατρα. Πάντα όμως, φρόντιζε να πάμε κάπου που δεν θα λειτουργούσε απωθητικά για ένα παιδί. Στη γειτονιά υπήρχαν δύο αδέρφια που έπαιζαν ακορντεόν και κόλλησα μαζί τους. Από την άλλη, ο γιος ενός πελάτη του πατέρα μου, ο Γιώργος Βασσάλος, έπαιζε επίσης ακορντεόν. Πηγαίνοντας στο μαγαζί τους, βρίσκει ένα μεταχειρισμένο ακορντεόν και το βάζει στην αγκαλιά μου. Ο πατέρας μου έδωσε 3.000 δραχμές κι εγώ γέμισα με μια απερίγραπτη χαρά. Ο Βασσάλος θα μου έκανε μαθήματα. Ξεκινήσαμε με τα Κύματα του Δούναβη, αλλά μόλις έπαιξα τις πρώτες νότες, παρασύρθηκα και άρχισα να ξεφεύγω από το μάθημα αυτοσχεδιάζοντας.

»Μαθητής γυμνασίου ήμουν και τα πρώτα μου τραγούδια τα έλεγε η χορωδία του σχολείου. Μελοποίησα τότε δύο ποιήματα του Γεωργίου Δροσίνη από το αναγνωστικό με παρότρυνση του καθηγητή μας της μουσικής. Τελείωσα το Ωδείο Αθηνών. Γνώρισα το Νότη Μαυρουδή , το Γιάννη Σπανό, το Γιώργο Ζωγράφο, την Καίτη Χωματά, την Πόπη Αστεριάδη και δεν έμενα στο αν λέγεται Νέο Κύμα η κάτι άλλο. Εκείνος που αναγνώρισε το ταλέντο μου ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης.

»Σε ηλικία 16 ετών πήγα στο σπίτι του στη Νέα Σμύρνη, οδός Κωνσταντινουπόλεως 39 και άκουσε δουλειά μου. Άκουγα συμφωνική μουσική, Λυρική Σκηνή , Κρατική Ορχήστρα, συναυλίες στο Ηρώδειο. Ως που το 1965 με την παρέα μου, βρέθηκα στην Πλάκα, στην μπουάτ Εσπερίδες. Εκεί ήρθα σε επαφή με ένα μικρό χώρο, με σκαμνάκια, αφίσες στους τοίχους, ανέκδοτα , απαγγελίες ποιημάτων. Στην αρχή αιφνιδιάστηκα, αλλά μετά μαγεύτηκα. Εκεί γνώρισα το Μάνο Λοίζο , το Γιάννη Γλέζο και πολλούς άλλους. Σηκώθηκα και έπαιξα στο πιάνο το “Μικρό παιδί σαν ήμουνα” σε στίχους του Αργύρη Βεργόπουλου και ο Γιώργος ο Ζωγράφος μου λέει αύριο θα πάμε στον Αλέξανδρο Πατσιφά της δισκογραφικής εταιρείας Λύρα να το ακούσει. Πήγαμε, του άρεσε, κυκλοφόρησε σε σαρανταπεντάρη το φθινόπωρο του 1966 και γίνεται επιτυχία.

»Ύστερα έγραψα για τον Γιάννη Πουλόπουλο το “Ένα μαχαίρι” σε στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου, το “Χάθηκαν οι ώρες” του Τάσου Μωραϊτη και το “Τούτο το πρωί” με τον Μιχάλη Βιολάρη.»

Πρώτος μεγάλος δίσκος οι Ώρες.

«…με τις επιτυχίες των Βεργόπουλου και Δασκαλόπουλου: “Γειτονάκι μου”, “Κόρη του γιαλού”, “Στα χείλη μας χλωρό ακόμη το φιλί”, “Καράβι αραγμένο”, “Όσα δε βάνει ο λογισμός”. Ακολουθούν τα άλλα L.P: “Ο κήπος”, πάλι σε στίχους του Άκη Δασκαλόπουλου με Γιάννη Πουλόπουλο, Ελένη Κυρανά, Θανάση Γκαϊφίλια, Μαρία Δουράκη».

Ακολουθεί το Θαλασσινό τριφύλλι σε στίχους του Οδυσσέα Ελύτη.

«Μελοποίησα στίχους του μεγάλου ποιητή χωρίς να το…ξέρω. Ήταν το 1972. Μου έδωσε ο Πατσιφάς δύο ποιήματα , “Τα τζιτζίκια” (Η Παναγιά το πέλαγο | κρατούσε την ποδιά της | Τη Σίκινο την Αμοργό και τ’ άλλα τα παιδιά της), και “Το ερημονήσι” (Γειά σου Απρίλη | γειά σου Μάρτη | και πικρή Σαρακοστή)… Έριξα μια ματιά κι από την πρώτη στιγμή μου άρεσαν.

»Δεν θα σου πω ποιανού είναι, μου λέει ο Πατσιφάς.

»Εγώ αγχώθηκα. Μετά από μερικές μέρες, πήγα στο στούντιο της Λύρα, στην Κριεζιώτου 11 και του τα έπαιξα στο πιάνο. Ενθουσιάσθηκε. Όταν μου αποκάλυψε ότι ήταν του Οδυσσέα Ελύτη, μου κόπηκαν τα πόδια. Κάλεσε μετά τον ίδιο τον ποιητή να εγκρίνει τις μελωδίες. Άλλο χτυποκάρδι πάλι!

»Ο Ελύτης με αντιμετώπισε με πολύ οικειότητα. Με την πρώτη χειραψία με κέρδισε. Μου έφυγε το τρακ. Άκουγε προσεκτικά και χαμογελώντας ευχαριστημένος την εκτέλεσή τους .Τραγουδούσα εγώ. Κι’ όταν τέλειωσα ,με πλησίασε στο πιάνο ,με άγγιξε στην πλάτη και μου είπε μπράβο. Πετούσα από τη χαρά μου. Συμπληρώσαμε και τα υπόλοιπα «Το δελφινοκόριτσο» κλπ και ο δίσκος είχε καταπληκτική επιτυχία. Μιλάμε για τραγούδια που ακούγονται και σήμερα .

Το 1975 ακολουθεί άλλος ένας μεγάλος δίσκος

«… o “Αποχαιρετισμός”. Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μανώλης Μητσιάς, Δήμητρα Γαλάνη. “Κορίτσι, κορίτσι με τα παντελόνια και τ’ αγορίστικα μαλλιά”, “Έμενες στην πλατεία Βάθης κι είχες κοτσίδα τα μαλλιά”. Το 1978 “Τα αντιπολεμικά” με τον αξέχαστο Νίκο Ξυλούρη σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου. Ύστερα το “Νάταν η ζωή τραγούδ”: Γλυκερία, Πόπη Αστεριάδη, Κώστας Λεοντίδη σε στίχους Παπαδόπουλου, Χριστοδούλου, Τριπολίτη, Δασκαλόπουλου, Νεγρεπόντη. “Το ποτάμι” με Σωτηρία Μπέλλου, Ελένη Τσαγαράκη, Κώστα Λεοντίδη. Και “Ζωγραφιές και χρώματα”, με Μανώλη Μητσιά, Νίκο Ανδρουλάκη, Ζωγραφιά Χρισουλάκη, Παναγιώτη Τσιάπη, σε στίχους Κυριάκου Ντούμου, Γιώργου Κλεφτογιώργου, Ηλία Κατσούλη και Πάνου Φαλάρα.»

Ο Λίνος Κόκοτος έρχεται από μια άλλη εποχή. Από μια εποχή που το τραγούδι είχε για χαρακτήρα του τη μελωδία και για δυναμική του το ήθος της ποιότητας και την ευγένεια της αισθητικής των δημιουργών του. Μια ποιότητα και μια αισθητική που επαναφέρει σε αυτούς τους άγριους ρυθμούς των αγορών και του μάρκετινγκ την απλότητα της έμπνευσης των ανθρώπων που το δημιούργησαν. Ένας τέτοιος δημιουργός είναι ο Λίνος Κόκοτος και καμία σχέση δεν έχει με αυτό το δήθεν χρυσαφί που προμοτάρει την εκδήλωση προς τιμή του.